Obraz z 2013 roku powstawał „wstecz” – przez odejmowanie, ścieranie, usuwanie. Proces był intuicyjny, oparty na zgodzie na błąd i niepowodzenie. Ostateczny efekt – wynik chwili i nastroju – jest niemożliwy do powtórzenia. Portret, daleki od perfekcji, nie stał się przedstawieniem, lecz śladem poszukiwania.
The painting from 2013 emerged “in reverse” – through subtraction, erasure, and removal. The process was intuitive, grounded in a willingness to accept error and failure. The final result – a product of a moment and mood – is impossible to recreate. The portrait, far from perfect, did not become a representation, but rather a trace of searching.
2005 | 2013
Introverted Intuitive Feeling Perceiving
Portret z 2005 roku to znaczący, organiczny proces – reakcja materii na istnienie.
To obraz, który zmienia się poza estetyką – pokazuje, że znaczenie może istnieć mimo zniszczenia, a może właśnie dzięki niemu.
Nie zatrzymał się w chwili swojego powstania. Jego powierzchnia pęka, zmienia kolor, starzeje się – jakby sam obraz doświadczał przemijania.
Zmiany te nie były planowane – niezależnie od pierwotnych intencji, materia zaczęła żyć własnym życiem i pozostaje w procesie.
Jak ciało, pamięć, tożsamość – podlega upływowi czasu.
To obraz, który zmienia się poza estetyką – pokazuje, że znaczenie może istnieć mimo zniszczenia, a może właśnie dzięki niemu.
Nie zatrzymał się w chwili swojego powstania. Jego powierzchnia pęka, zmienia kolor, starzeje się – jakby sam obraz doświadczał przemijania.
Zmiany te nie były planowane – niezależnie od pierwotnych intencji, materia zaczęła żyć własnym życiem i pozostaje w procesie.
Jak ciało, pamięć, tożsamość – podlega upływowi czasu.
Ten portret starzeje się razem z autorem. Jego powierzchnia to zapis fizycznych przemian i bezsilności wobec czasu.
Działa bardziej jako dokument rozpadu niż klasyczny portret – jako świadectwo tego, co ulotne i niemożliwe do powtórzenia.
Działa bardziej jako dokument rozpadu niż klasyczny portret – jako świadectwo tego, co ulotne i niemożliwe do powtórzenia.
The portrait from 2005 is a significant, organic process – a reaction of matter to existence.
It is a painting that transforms beyond aesthetics – showing that meaning can persist despite destruction, or perhaps because of it.
It did not stop at the moment of its creation. Its surface cracks, changes color, ages – as if the painting itself were experiencing the passage of time.
These changes were not planned – independent of the original intentions, the material began to live its own life and remains in process.
Like the body, memory, identity – it is subject to the flow of time.
It is a painting that transforms beyond aesthetics – showing that meaning can persist despite destruction, or perhaps because of it.
It did not stop at the moment of its creation. Its surface cracks, changes color, ages – as if the painting itself were experiencing the passage of time.
These changes were not planned – independent of the original intentions, the material began to live its own life and remains in process.
Like the body, memory, identity – it is subject to the flow of time.
This portrait ages alongside the artist. Its surface is a record of physical transformation and a testimony to the powerlessness against time.
It functions more as a document of decay than a traditional portrait – a trace of what is fleeting and impossible to repeat.
It functions more as a document of decay than a traditional portrait – a trace of what is fleeting and impossible to repeat.
INFP
INFJ
ENTP personalities are the ultimate devil’s advocates
INFP
The Self-Portrait from 2000 is a starting point – the first moment in which I become a subject to myself. It is "I" looking from the past – sincere, aware. A sovereign gaze at myself, a record of an identity that is just beginning to form.
It is a gaze from the analog era – formally classical, rooted in the painting tradition, in the need to capture oneself as one is, before identity scatters into algorithmic reflections.
It is the "primordial I," the zero point – an act of self-awareness, a record of the moment, a gaze at oneself from a place where everything is still possible.
It is a gaze from the analog era – formally classical, rooted in the painting tradition, in the need to capture oneself as one is, before identity scatters into algorithmic reflections.
It is the "primordial I," the zero point – an act of self-awareness, a record of the moment, a gaze at oneself from a place where everything is still possible.
